Verslag boekvoorstelling Irmina

Een interessante vondst was het zeker, maar striptekenares Barbara Yelin (München, 1977) had aanvankelijk geen enkele intentie iets te gaan doen met de doos vol brieven, kaarten, documenten en sporadische foto’s van haar oma. Een slordige tien jaar geleden stuitte ze er bij toeval op bij haar moeder thuis. In eerste instantie was het ook niet de meest opwindende vondst, licht Yelin toe vanuit een leunstoel op het kelderpodium. Schrijver en literatuurcriticus Matthijs de Ridder, in de rol van interviewer naast haar gezeteld, knikt herkennend. Pas bij integrale lezing van haar grootmoeders correspondenties begonnen zich verhalen af te tekenen. Zeer fragmentarische verhalen nog altijd, maar Yelins nieuwsgierigheid was definitief geprikkeld. Haar oma was namelijk altijd zwijgzaam geweest over haar verleden. Op haar achttiende had ze haar desalniettemin eens durven vragen hoe ze wijlen haar man had ontmoet. “Nee, daar wil ik niet over praten,” was het even uitdrukkelijke als onbehouwen antwoord geweest. Een poging van De Ridder om de retrospectieve geslotenheid van haar grootmoeder in een breder Duits kader te plaatsen, als iets wat de generatie van jongvolwassenen in de Tweede Wereldoorlog typeerde, strandt in Yelins verlangen om het eerste beetje beeld niet te lang op zich te laten wachten.

Onterecht is dat niet: Irmina, de graphic novel die Barbara Yelin uiteindelijk met enige literaire vrijheid op de geschiedenis van haar oma baseerde, is alleen beeldend al een huzarenstukje. Met dezelfde toewijding en nauwkeurigheid waarmee de striptekenares haar grootmoeders geschiedenis reconstrueerde, heeft ze de visueel-historische details uit het interbellum en de oorlog bestudeerd. Gecombineerd met sterke dialogen en een feilloze stijl, waarin duisternis, frivoliteit en leegte een prominente rol vervullen, heeft dit tot een eindresultaat geleid dat critici internationaal verbluft heeft. Niet voor niets ontving Yelin dit jaar de Max- und Moritz-prijs, de meest prestigieuze stripprijs van Duitsland, en is Irmina al meermaals vertaald. Naast deze Nederlandstalige vertaling zijn er onlangs een Engelse en Franse uitgave verschenen. Een Italiaanse staat op stapel.

Lees verder

Leesgroep Femina Libera Op woensdag 26 oktober kwam onze feministische leesgroep, Femina Libera, voor de eerste keer samen. Het was een zeer gevarieerde groep literatuurliefhebbers van jonge feministen in spe tot ook oudere en meer doorwinterde feministen, wat leidde tot zeer boeiende gesprekken. We bespraken twee werken van de Nigeriaanse schrijfster Chimamanda Ngozi Adichie: haar veelbesproken essay We moeten allemaal feminist zijn en haar aangrijpende verhalenbundel Het ding om je hals.

Omdat het de eerste sessie was, hebben we eerst een discussie gehouden over wat feminisme nu eigenlijk inhoudt voor ieder van ons, want feminisme is iets heel persoonlijk. Het ene feminisme is niet het andere feminisme, desondanks mogen we ook niet vergeten dat we uiteindelijk allemaal voor gelijkheid strijden. Daarom is de titel van Adichie haar essay ook zo toepasselijk. We moeten allemaal feminist zijn gaat over hoe we desondanks verschillende visies en ervaringen toch samen de wereld ten goede kunnen veranderen. Een voorbeeld dat we bespraken was het verschil in feminisme van Beyoncé tegenover dat van Adichie zelf en hoe de media hierover berichtte. De kranten deden alsof er een heus “catfight” tussen de twee was ontstaan, terwijl de deelnemers van de leesgroep gewoon twee vrouwen zagen die feminisme op een andere manier beleefden. Het hele incident, als je het zo al kan noemen, zegde meer over de kranten zelf en hun beeld van vrouwen dan over Adichie of Beyoncé’s feminisme.

>> volledig verslag lezen